Mika Urbaniak Duo – czyli towarzyski czwartek na PalmJazz Festival 2016.

Dzisiaj było inaczej, mniej szumnie, bardziej intymnie. Trudno to nawet nazwać koncertem, precyzyjniej byłoby określić to mianem „spotkania z przyjaciółmi”. Muzyczna, finezyjna pogawędka na dwa głosy plus dwieście, bo Mika, poza treściwym wprowadzeniem do utworu, prowokowała do kontaktu i regularnej interakcji nie tylko akompaniującego jej gitarzystę, ale również publiczność. W zapowiedzi koncertu zapytaliśmy, czy publiczność siedzi wygodnie, bo taka pozycja była niezbędna, żeby poczuć się na tym muzycznym spotkaniu tak pięknie leniwie. Sama o sobie powiedziała, że na scenie wchodzi „w magiczny świat, w którym pokazuje siebie”, tak też było. Zapowiedzi kolejnych anglojęzycznych utworów pokazywały jej inspiracje, jej natchnienia, jej emocje i doświadczenia. Nie mogło też zabraknąć akcentu związanego z rodziną, bo przecież w krwi artystki płyną piękne jazzowe geny Urszuli Dudziak i Michała Urbaniaka. Mówi się, że takim artystom jak Mika, artystom z twórczych domów jest trudniej, bo zawsze będą postrzegani przez wzgląd na rodziców. Mika jest przykładem wokalistki, która wychodzi poza ten schemat i doskonale broni się swoim głosem, barwą i charakterystycznymi rapowymi wstawkami. Nieoceniony był także jej sceniczny towarzysz Victor Davies, tak dobrze wpasowany, odnajdujący się gatunkowo. Było autorsko, ale im bliżej końca, tym więcej standardów, co zawsze jest dla publiczności generatorem dużej radości. Mika Urbaniak mówi, że ciągle szuka swojej drogi. Wydaje nam się, że jest na dobrej drodze ku temu.

FOTO:

Michał Buksa,

Paweł Kołodziej,

Hubert Kalla