Nils Petter Molvaer, norweski trębacz, kompozytor i producent, który łączy wiele gatunków i stylów muzycznych - jazz, ambient, house, electro i break beaty, a także elementy hip-hopu, rocka i popu - i bez trudu przekształca je w niepowtarzalne i trzymające w napięciu pejzaże dźwiękowe o dużej intensywności.
Jego niezwykła łatwość w radzeniu sobie z często sprzecznymi konwencjami popu, rocka, funku i nowoczesnego jazzu spowodowałby duże zainteresowanie muzyką akustyczną i elektryczną. Ta umiejętność przypominająca kameleona sprawiła, że stał się bardzo poszukiwanym i popularnym muzykiem w Oslo, co ostatecznie doprowadziło do powstania jego barwnego i różnorodnego życiorysu jako sidemana. Podczas jego okresu aktywności z uznanym jazzowym combo, Masqualero, Molvaer został przedstawiony Manfredowi Eicherowi, który powitał go w swoim prestiżowym katalogu artystów. Oprócz trzech wydań ECM Masqualero, Molvaer nagrał wiele klasycznych sesji studyjnych dla ECM z takimi artystami, jak np. Robyn Schulkowsky, Marilyn Mazur, Oslo 13 Jona Balke czy Sidsel Endresen. Jednak Molvaer chciał zrobić coś innego, zarówno pod względem składu, jak i techniki trąbkowej.
Brzmienie jego trąbki, która umie uchwycić zarówno polarne czapy lodowe, jak i płonący pustynny piasek. Ten plastyczny opis najlepiej przedstawia muzykę artysty. Molvaer ma własne, bardzo indywidualne brzmienie, na które wpływ ma zarówno poezja skandynawskiej natury, jak i kalkulacja elektroniczna, a także inspiratorzy tacy jak Miles Davis czy Jon Hassell. Ale przede wszystkim Molvaer ma siebie. Słuchając jego gry, łatwo zapomnieć, że jego instrument to trąbka.
