Śląsk to 60 lat tradycji, ponad 25 milionów widzów na 7 tysiacach koncertów w 44 krajach. Liczby te świadczą o jednym, Zespół Pieśni i Tańca Śląsk to jeden z najważniejszych kulturalnych ambasadorów naszego kraju na świecie. Pasja jego założyciela, Stanisława Hadyny, przenika działalność zespołu do dnia dzisiejszego. Doskonalony przez lata, przebogaty repertuar prezentuje nie tylko muzykę ze wszystkich zakątków Polski, ale również utwory sakralne, oratoria, a nawet opery. Energia wykonawców, żywa choreografia i bogactwo kostiumów przekładają się na ogromny sukces zespołu. Jego ponad stuosobowy skład tworzą balet, chór i orkiestra. Efektem połączenia tych sekcji jest mieszanka iście wybuchowa, spektakl o jakim pamięta się przez lata. Trudno się zatem dziwić, że przez szeregi Śląska przewinęły się od początku jego istnienia tysiące ludzi, dla których muzyka i taniec były czystą pasją. Oczywisty jest zatem każdorazowy zachwyt publiczności, zaskakujący nawet przyzwyczajonych do głośnych braw członków zespołu. Kilkadziesiąt lat temu Stanisław Hadyna podczas tournée po USA zaniepokoił się wyklaskaną przez publiczność, niekończącą się liczbę bisów. Jako zwolennik zasady: lepszy niedosyt, niż przesyt, znalazł na to sposób, a i nawet postanowił to wykorzystać. Otóż w momencie największego aplauzu, dawał członkom zespołu znak do bezpowrotnego zejścia ze sceny. Radzimy zatem nie klaskać zbyt głośno i intensywnie. Wtedy być może będzie szansa na kolejny bis.      

     Jeden z najznakomitszych jazzowych gitarzystów. Prezentuje styl muzyczny fusion. Urodził się w 1953 roku w Bostonie. Już w domu rodzinnym kształtowała się jego muzyczna wrażliwość, bowiem jego matka grała na fortepianie. Dzięki niej młody Mike poznał nie tylko Bacha, ale również jazz. Studiował w słynnej Berklee School of Music, gdzie uczył się m.in. u Pata Metheny’ego. W wieku 22 lat dołączył do Blood, Sweat & Tears, a następnie rozpoczął współpracę z Milesem Davisem, z którym grywał przez kolejne kilka lat. Równocześnie prowadził karierę solową, skupiając się na stylu fusion. W 1986 wydał swój pierwszy autorski album Upside Downside w wydawnictwie Atlantic Records. Pod tym szyldem Stern współpracował m.in. z saksofonistą Michaelem Breckerem. W 1994 został wyróżniony nominacją do Nagrody Grammy za album Is What It Is, dwa lata później za Between the Lines, a w 2001 za Voices. Na tej ostatniej płycie można usłyszeć wokal gitarzysty. Od 2004 roku współpracuje z wydawnictwem ESC.

     Jeden z najbardziej zasłużonych żyjących polskich muzyków jazzowych. Jego talent szlifowany był jeszcze w domu rodzinnym. Matka Makowicza była uznaną pianistką i śpiewaczką. Urodził się w 1940 roku. Edukację artystyczną rozpoczął w Szkole Muzycznej w Rybniku, naukę kontynuował w Liceum Muzycznym w Krakowie. W 1956 roku dołączył do krakowskiego klubu jazzowego Helicon. 6 lat później wspólnie z Tomaszem Stańko stworzył grupę Jazz Darings. Młodego Adama Makowicza do współpracy zaczęły zapraszać największe osobowości jazzu: Andrzej Kurylewicz, Urszula Dudziak, Michał Urbaniak czy Duke Ellington. Z inicjatywy Benny’ego Goodmana polskiemu artyście zaproponowano dziesięciotygodniowy kontrakt na serię koncertów w nowojorskim klubie jazzowym The Cookery. Muzyk w konsekwencji osiadł na Manhattanie. Od tego czasu nieustannie nagrywa i koncertuje. Spotykał się na scenie i w studiach z takimi legendami, jak Herbie Hancock, Sarah Vaughan, Charlie Haden czy Al Foster. Występował jako solista najznakomitszych orkiestr: National Symphony of Washington, London Royal Philharmonic Orchestra, Moskiewska Orkiestra Symfoniczna, Orkiestra Filharmonii Narodowej, Polska Filharmonia Kameralna. W 2004 wystąpił w duecie z Leszkiem Możdżerem w Carnegie Hall. Album z nagraniem zdobył status Platynowej Płyty. Adam Makowicz jest popularyzatorem twórczości Chopina, Gershwina i Cole’a Portera. Nagrał kilkadziesiąt płyt. Za swoją wybitną twórczość został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”.

     Znakomity włoski trębacz. Jego specjalnością jest niezwykle melodyjna odmiana jazzu, mające swoje źródło w muzyce klasycznej. Urodził się na wsypie Sardynia. Tam, w swoim rodzinnym mieście Berchidda w wieku 11 lat zaczął grać na trąbce w zespole Bernardo de Muro. W 1984 ukończył konserwatorium w Cagliari. Edukację artystyczną kontynuował na prestiżowym University of Musical and Performing Arts w Bolonia. Swoją wiedzą i talentem dzielił się na Jazz National Seminars w Sienie, prowadził także uniwersytecki kurs w Termi. Jest dyrektorem Nuoro Jazz Seminars. Pisze muzykę dla teatru, telewizji i filmu. Razem z amerykańską kompozytorką i pianistką Carlą Bley nagrał album The Lost Chords. W 2012 roku jego kwintet uświetnił swoim występem w New Delhi dziesięciolecie istnienia tamtejszego Centrum Kultury Włoskiej.

     Wirtuoz multiinstrumentalista. Urodził się w Teboulba w Tunezji w roku 1967 w ubogiej rodzinie. Lekcje muzyki były poza finansowym zasięgiem rodziców Dhafera. Jednak niespokojna natura artysty szybko znalazła wyjście z tej trudnej sytuacji. W wieku pięciu lat zaczął śpiewać islamskie pieśni, wkrótce stając się specjalistą w muzyce sufi. Jeszcze jako nastolatek wypracował oryginalny, indywidualny styl ich wykonywania. Jego muzyczne upodobania kształtowały zagraniczne audycje radiowe. W wieku 19 lat rozpoczął naukę w Wiedniu. Tam w klubie Porgy and Bess pierwszy raz zaprezentował publiczności swój muzyczny talent. Po studiach wrócił do Afryki, by następnie przeprowadzić się do Paryża. W 1999 roku wydał swój pierwszy album Malak. W końcu przeniósł się do mekki artystów, Nowego Jorku. Tam, razem z Dieterem Ilgiem, Markusem Stockhausenem i Dougiem Wimbishem nagrał swoją kolejną płytę Electric Sufi. Po wydarzeniach 11 września zmuszony był wrócić do Europy, gdzie szlifował swój styl, łączący tradycyjne brzmienia arabskie z zachodnim gatunkiem ambient. Wydał pięć solowych albumów, ostatni w 2010 roku pt. Abu Nawas Rhapsody. Współpracował m.in. z Anną Marią Jopek.

     Cudowne dziecko o niebywałym talencie. Rocznik 1983. Już w wieku 14 lat studiował na Uniwersytecie w Waszyngtonie, biorąc udział w programie dla młodych artystów uzdolnionych muzycznie. Rok później dostał się do prestiżowej Gramy High School Jazz Ensembles. Wkrótce przeprowadził się do Nowego Jorku, by kontynuować naukę w słynnej Manhattan School of Music. Podczas roku dyplomowego zaczął współpracować z zespołem legendy jazzu, Terence’a Blancharda. Nagrali wspólnie 3 albumy dla słynnej Blue Note Records. Płyta A Tale of God’s Will (A Requiem for Katrina) zdobyła nagrodę Grammy. Aaron grał również z gitarzystą Kurtem Rosenwinkelem. Jest członkiem kwartetu James Farm. Fortepian Parksa można usłyszeć w scorach do filmów Spike Lee: Plan doskonały, Ona mnie nienawidzi czy Kiedy puściły wały: Requiem w 4 aktach. Artysta mieszka na Brooklynie. O swojej twórczości powiedział: Ktoś kiedyś poprosił mnie, bym opisał moją muzykę, używając dwóch przymiotników. Wybrałem: spontaniczna oraz filmowa.

     Pochodzi z mroźnej Syberii. Jego wkład w world fusion jest istotny nie tylko z uwagi na pochodzenie i bezpośredni dostęp do oryginalnych brzmień, ale również przez łączenie muzycznych tradycji za pomocą nowoczesnych technologii. Vladiswar to multiinstrumentalista w najszerszym znaczeniu tego słowa, gra bowiem na ponad 200 instrumentach, również na tych zaprojektowanych przez siebie, jak futujara, hybrid kaval czy dzuddahord. W 1990 roku rozpoczął studia w Petersburgu. Równocześnie na własną rękę uczył się grać na gitarze. Fascynować zaczęły go kolejne instrumenty. Po studiach wrócił w swoje rodzinne strony południowej Syberii, gdzie założył Sound Microsurgery Department (SMD). Zakres działań studia jest niezwykle zróżnicowany, od badania brzmienia rzadkich instrumentów, do wytaczania nowych ścieżek w cyfrowej obróbce dźwięku. Nadishana zasłynął odkryciem zapomnianych już instrumentów dla współczesnego świata muzycznego. Korzysta często z eksponatów muzealnych, np. rosyjski flet kaljuka czy chiński kou xiang. Jego utwór Cat’s Love Song został wykorzystany w 2008 roku w przez moskiewski Teatr Bolszoj. W roku 2102 razem z Davidem Kuckhermannem zostali zaproszeni do otwarcia koncertu Dead Can Dance podczas ich tournée po Turcji i Rosji.

     Znany światu jako devil’s fiddler. Jego nieprzeciętne talent i umiejętności istotnie wydają się być prezentem od samego diabła, jednak muzyka, którą dzięki nim wykonuje, przynosi słuchaczom prawdziwie niebiańskie doznania. Roby urodził się w cygańskiej rodzinie skrzypków z muzyczną tradycją, sięgającą kilku pokoleń wstecz aż do słynnego Janosa Bihariego zwanego „cygańskim Paganinim”. Zadebiutował w wieku 9 lat w cygańskim zespole. Techniki gry uczył się nie tylko od rodziny, ale również w prestiżowym Konserwatorium im. Béli Bartóka w Budapeszcie. Występował na najważniejszych festiwalach świata w Europie, USA, Japonii, Południowej Korei, w Australii i Chinach. Przez kilkanaście lat grał w słynnym brukselskim Les Ateliers de La Grande Ile. Lakatos to muzyk uniwersalny. Doskonale czuję się, wykonując muzykę klasyczną, jazz, improwizując czy grając żywiołowe utwory węgierskich Romów. Jest nie tylko odtwórcą, ale także kompozytorem i aranżerem.

     Urodził się w 1974 roku w Regensburgu. Jego pierwszą szkołą muzyczną były radiowe audycje lat 70. Próbował potem na własnoręcznie skonstruowanych instrumentach odgrywać zasłyszane przeboje muzyki pop. W wieku lat 9 rozpoczął naukę gry na fortepianie. Równocześnie fascynował się syntetycznymi brzmieniami muzyki filmowej i elektronicznej, charakterystycznymi dla lat osiemdziesiątych. Mając 15 lat odkrył dla siebie perkusję i bass. Studiował na University of Music HfM w Berlinie. Jako multiinstrumentalista, a w szczególności specjalista od brzmień basowych stał się ekspertem w dziedzinie muzyki elektronicznej pop i szeroko pojętej muzyki świata. Współpracował z takimi artystami, jak Talvin Singh, Ahimsa, Tim Deluxe, Anandan Sivamani, Boobinga, Shiva Chandra, Felix Sabal-Lecco, Tunji Beier, Hossam Shaker, Christina Lux czy Sonja Kandels.

     Komponuje, gra na basie, jest multiinstrumentalistą. Jego nazwisko to synonim rocka progresywnego i elektronicznego. Niezwykle aktywny, ciągle poszukuje nowych środków wyrazu, doskonale czuje się w rocku, jak i w muzyce sakralnej, Urodził się w 1948 w Siemianowicach Śląskich. Jako dziecko uczył się grać na fortepianie. Ukończył Średnią Szkołę Muzyczną w Katowicach. W 1969 rozpoczął współpracę z grupą Breakout, potem z Czesławem Niemenem. Wraz z Apostolisem Anthimosem (gitara) i Jerzym Piotrowski (perkusja) uformował grupę SBB, będącego czołowym przedstawicielem polskiego rocka progresywnego. Współpracował również z Haliną Frąckowiak, Andrzejem Olejniczakiem i Tomaszem Szukalskim. Skrzek odnosi sukcesy również jako solista. W pracy nad albumami Pamiętnik Karoliny oraz Ojciec Chrzestny Dominika eksplorował brzmienia elektroniczne. Komponował dla reżysera Piotra Szulkina, jego utwory można usłyszeć w filmach Golem i Wojna Światów – następne stulecie, a także w Ręce do góry Jerzego Skolimowskiego oraz w filmach Lecha Majewskiego. Niedawno został uhonorowany Nagrodą Fryderyka za całokształt twórczości.

     Pianista, kompozytor, pomysłodawca i organizator festiwalu Palm Jazz w Gliwicach. Biegle posługuje się różnymi językami muzycznymi: jazzem, etno, muzyką elektroniczną. Inspiracji do twórczości szuka, podróżując po świecie. Współpracował z najwybitniejszymi artystami muzycznej sceny: Joeym Calderazzo, Zbigniewem Namysłowskim, Vladiswarem Nadishaną, Davidem Kuckermannem, Clarnecem Pennem, Yasushi Nakamurą. W swoim dorobku ma kilkanaście płyt. Pisze dla teatru i kina. Jest wielokrotnym laureatem międzynarodowych konkursów fortepianowych i kompozytorskich. Jego pasją jest muzyka elektroniczna, nad rozwojem której współpracuje z artystami z całego świata. Krzysztof Kobyliński również wspiera uzdolnionych muzyków. Jest twórcą niekomercyjnego przedsięwzięcie Sessions, będącego cyklem sesji nagraniowych w studio HH Poland, do którego zaprasza muzyków ze wszystkich zakątków globu.

     Pochodzi z Jerozolimy. To prawdziwie wszechstronna artystka. Jest sopranistką barokową i operową. Ukończyła wydział śpiewu operowego w Jerozolimskiej Akademii Muzycznej. Doskonale czuje się również w muzyce współczesnej, w projektach jazzowych czy w muzyce improwizowanej. Słynie również z niezwykłej zdolności improwizacji tekstowej, która czyni jej występy dla publiczności przeżyciem wyjątkowym. Doskonale porusza się po wielu muzycznych stylach. W swoich występach korzysta z folkloru greckiego, macedońskiego, romskiego, arabskiego, hebrajskiego czy andaluzyjskiego. Śpiewała pod batutą m.in.: Zubina Mehta, Julesa Buckley’a, Jose Vermunta, Sebastiena Marque’a, Fabia Bonizzoni’ego. W swoim dorobku ma role Belindy (Dydona i Eneasz), Paminy (Czarodziejski flet), Adeli (Zemsta nietoperza), Kunegundy (Kandyd).

     Urodził się w 1983 roku na Ukrainie. Wkrótce w rodzicami przenieśli się do Izraela. Jego pierwszym mistrzem był Shai Cohen, słynny edukator improwizacji i harmonizacji. Swój talent rozwijał w akademii muzycznej u Arnie’go Lawrence’a, Maxa Roacha, Jamesa Moody’ego, Avishai Cohena, Omera Avitala. Gorelik jest mistrzem w muzyce krain z nad Morza Śródziemnego. Jego twórczość harmonijnie łączy autentyczną pasję grania z doskonałą techniką. Nagrał kilka albumów, między innymi Anno Domini w ramach autorskiego projektu muzycznego, czy razem z przyjacielem Noamem Elronem płytę Fluctuation. Grywa również z Joachimem Menclem i Bradem Terrym. Z Vladiswarem Nadishaną nagrał entuzjastycznie przyjęty krążek Asymmetric Beauty. Obecnie mieszka w Warszawie, gdzie współpracuje m.in. z Marią Pomianowską czy Mohammadem Rassoulim.

     Akordeonista, pianista, kompozytor, świetny improwizator. To wymykający się klasyfikacjom artysta poszukujący inspiracji niezależnie od ograniczeń gatunkowych. Łączy jazz z folkiem, muzyką klasyczną i tradycyjną żydowską nutą. Mieszkał w Odessie, Moskwie, Tel-Avivie, a obecnie w Krakowie. Za swoją wszechstronność i wyobraźnię nazwany Astorem Piazzola nowej muzyki izraelskiej. Artysta wziął udział w ponad 50-ciu projektach teatralnych. Jego nazwisko pojawiło się na ponad trzydziestu albumach w tym dwóch autorskich. Występował na festiwalach w wielu krajach europejskich, USA i Chinach.

     Perkusista i kompozytor, urodzony w Izraelu, rocznik 1984. Od początku zafascynowany muzyką i perkusją, ukończył Akademię Muzyki i Tańca w Jerozolimie, na wydziale kompozycji klasycznej. Podczas studiów wielokrotnie brał udział w konkursach, a dwukrotnie zdobył 1-szą nagrodę w kategorii Kompozycje Nowa Muzyka (Bouzole Festival, Jerusalem 2007; Chana Yador Avni Composition, Jerusalem Academy of Music and Dance 2008). Tom otrzymał również stypendium Fundacji Amerykańsko-Izraelskiej na lata 2008-2009 jako perkusista jazzowy. W 2009 roku, po studiach, artysta przeniósł się do Berlina i od tego czasu angażuje się w różne muzyczne projekty, m.in. the Maria Baptist Trio, Damir Out Loud, KK Pearls z Krzysztofem Kobylińskim, a także jako perkusista i kompozytor przy the Composers' Orchestra Berlin. We wrześniu 2013 Tom wydał swój debiutancki album z grupą "Mifrás" zatytułowany "Set Sail". Album otrzymał dofinansowanie Berlińskiego Senatu d/s Kultury jako projekt studyjny w kategorii jazz.

     Apostolis Anthimos, dla fanów Lakis. Urodził się w 1954 roku w Siemianowicach Śląskich w rodzinie Greków. Współpracował z takimi osobowościami, jak Jerzy Piotrowski, Irek Dudek i Józef Skrzek, współtworząc z nimi Silesian Blues Band. Z tym ostatnim uformował potem legendarną grupę SBB. W latach 80. grał m.in. z Dżemem, Osjanem, Krzakiem oraz z Tomaszem Stańko. Po wyjeździe do Grecji pozostał aktywny zawodowo. Nagrywał i koncertował na całym świecie z Johnem McLaughlinem, Patem Methenym, Vangelisem Katsoulisem, Jorgosem Dalarasem. W latach dziewięćdziesiątych razem z Józefem Skrzekiem reaktywowali SBB, koncertując później w całej Europie. Lakis wydał solowe albumy Days We Can't Forget oraz Theatro.

     Urodził się w 1979 w Niemczech. Początkowo próbował grać na wielu instrumentach, jednak ostatecznie zdecydował się na zgłębianie brzmienia perkusji. Wkrótce zaczął uczyć gry w szkole muzycznej Rhythmuswelt w Muenster. Talent rozwijał w Holandii w Konserwatorium Rotterdamskim. Uczył się od takich mistrzów, jak Glen Velez (bęben obręczowy), Siavach Yazdanifar (tonbak, daf), Nils Fischer (perkusja latynoska), Martin Drewer (perkusja brazylijska) czy Wouter Swets (rytmy bałkańskie).Podczas studiów komponował muzykę do projektów szkoły tańca. Konsekwentnie kształtował swój unikalny, indywidualny styl, charakteryzujący się techniką gry opartej na tradycji irańskiej, indyjskiej, egipskiej i tureckiej. W roku 2002 z saksofonistą i pianistą Holgerem Raddatzem założył duet ZwischenRaum. Od 2003 roku David mieszka w Berlinie, gdzie prowadzi działalność edukacyjną. Uczy gry na perkusji, wydaje płyty DVD z instruktażem rytmicznym, prowadzi warsztaty szkoleniowe. David Kuckhermann współpracował z takimi artystami jak Omar Faruk, Dead Can Dance, Glen Velez.

     Francuski muzyk jazzowy pochodzenia serbskiego. Grał już w wieku 5 lat. Szybko stał się rozpoznawalny jako członek belgradzkich grup jazzowych. W roku 1989 wyróżniony został nagrodą dla Najlepszego Jugosłowiańskiego Młodego Muzyka Jazzowego. Talent pogłębiał pod okiem i uchem najlepszych profesorów w prestiżowej Blue Lake Fine Arts Camp w Michigan. Jego mistrzem był m.in. legendarny Clare Fisher. Odbywając służbę w armii, Bojan grał w wojskowej orkiestrze. Wtedy właśnie zetknął się z ludową muzyką Bałkanów, która wkrótce stanie się jego pasją. Pod koniec lat osiemdziesiątych przeniósł się do Paryża, gdzie rozpoczął współpracę z takimi osobowościami, jak basista Henri Texier, flecista Magic Malik czy saksofonista Julien Lourau. W roku 1993 związał się z wytwórni Label Blue, dla której nagrał debiutancką płytę Bojan Z Quartet oraz dwa lata później Yopla!. Następnie wziął udział w międzynarodowym projekcie Koreni, grając z takimi artystami, jak Karim Ziad z Algierii, Kudsi Erguner z Turcji i Vlatko Stefanovski z Macedonii. Bojan Z. jest jednym z najważniejszych młodych jazzmanów europejskich. Jego oryginalny, muzyczny język ukształtowały nie tylko solidne wykształcenie klasyczne i jazzowe, ale także twórcze podejście do folku bałkańskiego.

     urodził się w Budapeszcie w 1968 roku. Grę na skrzypcach studiował u ojca Roby Lakatosa grając w jego orkiestrze. W 1987 roku otrzymuje dyplom jako cygański skrzypek i po jego uzyskaniu spędza sześć miesięcy w Japonii występując z cygańskim trio, z którym następnie odbył wiele tras koncertowych w Europie. Od 1991 do 1994 roku działał w Antwerpii.

     Urodził sie w Budapeszcie w 1986 roku. Jego dziadkiem był słynny wirtuoz cymbałów. W wieku zaledwie czterech lat rozpoczął studia klasycznej gry na cymbałach u Agnes Székely. Następnie studiował muzykę klasyczną i cygańską pod kierunkiem Jenö Sorosa. Jako dwunastolatek zwyciężył w Konkursie Cymbałowym im. Racz Aladara. Od 2005 roku kontynuował studia muzyczne w Akademii Muzycznej im. Ferenca Liszta.

     Urodził sie w Urodził się w Budapeszcie w 1987 roku. Sudia muzyczne rozpoczął pod kierunkiem Agnes Székely w Akademii im. Toth Aladara w Budapeszcie. Jego pierwszym instrumentem były cymbały, które w wieku 12 lat zamienił na gitarę. Podjął następnie studia muzyczne w Akademii Muzycznej im. Ferenca Liszta w Budapeszcie, po ukończeniu których rozpoczął współpracę z zespołem Roby Lakatosa.

     Urodził się w 1988 roku. Po rozpoczęciu początkowo nauki gry na skrzypcach w wieku 9 lat skierował swe zainteresowanie w stronę kontrabasu i rozpoczął studia gry na tym instrumencie w Akademii im. Toth Aladara. Jego nauczycielem w tym okresie był Lajos Duduj. Następnie przeniósł się na Akademię im. Beli Bartoka, gdzie studiował pod kierunkiem Istvàn Lukàcshàziego. Aktualnie kontynuje naukę na studiach podyplomowych w Konserwatorium w Pécs.

     Urodził się w Budapeszcie w 1982 roku. Ukończył studia muzyki klasycznej w Akademii im. Toth Aladara a następnie kontynuował je w Konserwatorium Muzycznym Leo Weinera w Wiedniu. Kalman Cséki Jr. jest synem Kálmána Cséki Seniora, grającego wcześniej z zespołem Roby Lakatosa, aktualnie uczącego gry na fortepianie w Meksyku.

     Wirtuoz gitary elektrycznej i akustycznej. Początkowo pochłonął go jazz fusion, później zaczął odkrywać dla siebie akustyczną muzykę świata. W 1974 zastąpił gitarzystę Billa Connorsa w grupie Return to Forever, gdzie grał z Chickiem Coreą i basistą Stanley’em Clarkiem. To właśnie w składzie z Di Meolą zespół odniósł największe komercyjne sukcesy. W 1976 roku Al rozpoczął karierę solową. Sławę zdobył dzięki swojej legendarnej już technicznej sprawności gry. W latach dziewięćdziesiątych całkowicie poświęcił się akustycznej muzyce świata. Wydał wówczas albumy: World Sinfonia, Di Meola Plays Piazzolla oraz Heart of the Immigrants, na których penetrował przestrzeń dźwięków latynoskich. Di Meola współpracował nie tylko z legendami jazzu, takimi jak gitarzysta i pianista Stanley Jordan czy znakomity przedstawiciel folk rocka Paul Simon. Grał również z najjaśniejszymi gwiazdami międzynarodowej sceny muzycznej: Lucianem Pavarottim, Philem Collinsem, Steviem Wonderem, Frankiem Zappą, Herbiem Hancockiem czy Carlosem Santaną, a ostatnio ze słynnym kubańskim pianistą Gonzalem Rubalcabą.

     Saksofonista urodzony w 1954 roku w Filadelfi (USA), wychowany w rodzinie o tradycjach muzycznych. Poczatkowo uczył się prywatnie, zgłębiając tajniki jazzu na lekcjach z Eddiem Danielsem, Johnem Krellem, Haroldem Bennettem. Wtedy też zadebiutował na profesjonalnej estradzie, pokazując się w towarzystwie popularnych muzyków filadelfijskich. W 1976 roku przeniósł się do Nowego Jorku, grając kolejno ze: Stanleyem Clarkiem, Alphonsem Mouzonem (1976-79), Benem Sidranem, Jasperem van't Hofem (od 1977), Georgem Gruntzem (od 1978), Aldem Romano (1979), Didierem Lockwoodem (1979-80), big bandem Boba Mintzera (od 1984 roku), Horacem Silverem (1986), Robbenem Fordem (od 1987), a przez kilka sezonów był nawet solistą w zespołach Steviego Wondera (1980-85). Współpracował z nimi zarówno na koncertach, jak i jako muzyk studyjny, tworząc wspólnie z Hankiem Jonesem, Spyrem Gyrą, Brecker Brothers, Miroslavem Vitousem, Leni Stern, Ivanem Paduartem czy Joe Zawinulem. W czasie legendarnego koncertu Milesa Davisa i Quincy Jonesa (Monterey Jazz Festival ‘91) występował w orkiestrze wielkich liderów. Jako niezwykle sprawny i muzykalny artysta zapraszany jest także często do udziału w nagraniach i koncertach gwiazd estrady (od Madonny i Eddiego Murphy'ego po Jermaine'a Jacksona i Steve'a Millera). Grał też w duecie z Michelem Petruccianim („Conversations with Michel”), a w 2001 i 2002 roku wziął udział w trasie koncertowej z Mikiem Sternem. Jest również cenionym pedagogiem (np. uczył w Niemczech w Reimscheid School for the Arts, na Bremen University, a także w Holandii na uniwersytetach w Rotterdamie, Utrechcie oraz Hilversum Conservatory). Sporym zainteresowaniem cieszą się także jego autorskie projekty, w większości zarejestrowane na jego autorskich płytach. Choć Bob Malach jest najbardziej znany z gry na saksofonie tenorowym, grywa też na saksofonie altowym , flecie i klarnecie. Na jego styl największy wpływ miał, także pochodzący z Filadelfii, saksofonista Michael Brecker, z którym Bob Malach współpracował. Niemiecki krytyk jazzowy Joachim Ernst Berendt tak charakteryzuje grę Malacha: „Hawkins, Trane, Gene Ammons, Rollins – wszyscy mieszkają w jego grze”.

     Gra na kontrabasie i gitarze basowej. Urodził się w 1960 roku w St. Louis (USA), w rodzinie zawodowych muzyków. Zaczął grać w wieku 9 lat na kontrabasie przyniesionym do domu przez starszego brata, pianistę jazzowego, Ray’a. Wkrótce zaczął występować z wieloma uznanymi artystami, korzystając z ich okazjonalnych wizyt na Środkowym Zachodzie. Do 18. urodzin zdążył już zagrać między innymi z: Dizzym Gillespiem, Sonnym Stittem, Stanem Kentonem, Jamesem Moodym, Barney’em Kesselem, Eddiem Harrisem,Georgem Russellem, Natem Adderley’em, Peterem Erskinem, Billem Watrousem and Freddiem Hubbardem. Do siedemnastego roku życia, kiedy to zaczął grać na gitarze basowej, specjalnością Kennedy’ego był jazz akustyczny. Obecnie zainteresowaniem obdarza zarówno jazz głównego nurtu, jak i progresywny jazz fusion. W 1984 roku przeniósł się do Nowego Jorku i gra na obu instrumentach, wciąż doskonaląc warsztat. Od tego czasu jego droga zawodowa wzbogaciła się o występy i nagrania z takimi artystami, jak: Dave Weckl, Don Grolnick, Steve Kahn, Randy Brecker, Benny Green,Bucky Pizzarelli, Bill Connors, Al Di Meola, Mike Stern, Steve Ferrone and Junior Cooke.

     Amerykański perkusista pochodzący z Clinton w Mississippi. Podczas czteroletnich studiów w Jazz Studies Program na University of North Texas Carlock studiował u wielu nauczycieli, w tym Eda Sopha. Po ukończeniu studiów przez pewien czas pracował w Dallas i Fort Worth. Obecnie mieszka w Nowym Jorku. Nagrywał i koncertował ze: Stingiem, Johnem Mayerem, Steelym Danem, Jamesem Taylorem, Donaldem Fagenem, Walterem Beckerem, Dianą Ross, Faith Hill, Blues Brothers Band, Leni Stern, Davidem Johansenem i Harrym Smithsem ( New York Dolls, Buster Poindexter), Willem Lee, Milesem Davisem, Richardem Boną, Chrisem Bottim, Waynem Krantzem, Harrym Belafonte, Ozem Noy’em, Clay’em Aikenem, Rascalem Flattsem, Lou Mirinim, Paulą Abdul i Groverem Washingtonem Jr. Carlock był jedynym perkusistą na „Everything Must Go” Steely’ego Dana, który zwykle przy każdym albumie angażuje do współpracy wielu perkusistów. W październiku 2009 roku stworzył instruktażowe DVD o nazwie „The Big Picture: frazowanie, improwizacja, styl i technika”.